Nadzieja Przydrożna

„Nadzieja Przydrożna” – recenzja tomiku „Moja mała adoracja” wydanego w 2005 roku przez Wydawnictwo „Byblos” z Tarnowa

ELŻBIETA ŚNIEŻKOWSKA – BIELAK nawiązuje w swojej twórczości do poetyki księdza Jana Twardowskiego ( 1915 – 2006 ). W jej nowym zbiorze wierszy pod tytułem „Moja mała adoracja” ( tomik zebrany dla uczczenia Roku Eucharystycznego, Tarnów 2005) znalazłem utwory, które wyrażają w kategoriach emocjonalnych stosunek człowieka do Boga. Należy dodać, że liryka religijna nie zawsze jest identyczna z liryką filozoficzną zbudowaną na podstawie określonych wierzeń religijnych. Znamy bardzo dużo wierszy religijnych, które nie podejmują tematyki filozoficznej, tylko przedstawiają w kategoriach emocjonalnych stosunek człowieka do Boga. Wiadomo, że bezpośrednią lirykę tworzył piszący ksiądz Jan Twardowski. ( ksiądz Jan nie lubił określenia „poeta” ) . W lutowym numerze „Akantu”( 2006) znalazłem  opinię Jolanty Baziak o twórczości ks. Jana Twardowskiego : „charakterystyczną cechą tej poezji jest umiejętność  mówienia o sprawach najważniejszych w sposób bezpośredni, z dużą dozą poczucia humoru, w duchu franciszkańskim.”( Nasz pierwszy poeta” s. 7).

Elżbieta Śnieżkowska – Bielak posiada podobną umiejętność… Poetka spotkała Boga „na wiejskiej drodze/którą ludzie pędzili krowy/ wozili siano i zboże”. Autorka nawet nie zdążyła „spojrzeć w niebo/ani ugiąć kolan”. Bóg przyszedł w chwili najmniejszej/ Największy”(„Spotkanie” s. 28). Elżbieta Śnieżkowska – Bielak prosi Pana Boga

o radość dla dzieci

o chleb dla głodnych

o dom dla bezdomnych

o gniazda dla ptaków

 o deszcz dla zbóż

o słońce dla kwiatów

o miłość do człowieka

o siłę dla słabych

o gwiazdy dla marzycieli

o wiarę dla ludzi

Ta długa modlitwa błagalna ma zaskakującą puentę:

O pokorę dla mnie

proszę Cię Panie

Cichy Bóg ” ubiczowany/ krwią własna obmyty/ w złotej monstrancji” czeka na poetkę. A ona  przynosi ciężar swoich grzech ów i jeszcze wkłada na  Jego ramiona:

„bierzesz mój ciężar

 i zamieniasz w światło

 mroczne obszary

 duszy mojej małej”

Powyższa „Adoracja” ma punkt styczny z „Nadzieją Przydrożną”(s. 27):

Jesteś ze mną

Na bolesnych ścieżkach

Jesteś ze mną

gdy unoszę głowę

i idziemy razem

Ja wciąż chwiejnym krokiem

 a Ty Łaski Pełna

Nadziejo Przydrożna

 torujesz mi drogę

Taką Nadzieję spotkała  Jolanta Zaręba – Wronkowska – poetka i lekarka przy łożu umierającego księdza Jana Twardowskiego: „Po prostu tego dnia znalazłam się jako pacjentka w tej samej klinice i w tym samym korytarzu. Przypadek szczególny. Pisząca lekarka przy piszącym księdzu, którego wiersze tak bardzo cenie i lubię” („Pożegnanie”, ”Gazeta Wyborcza”, 10 marca 2006, s.21)

Elżbieta Śnieżkowska –  Bielak kończy swój tomik wzruszającym wyznaniem „coraz częściej/ odkrywam w sobie/ łagodne światło/płynące z mojego własnego/ Ogrodu Getsemani” ( „Getsemani”, s.47) Ten biblijny Ogród był miejscem cierpień duchowych Chrystusa („Smutna jest moja dusza aż do śmierci”), modłów o uniknięcie kaźni. ( Ojcze! Oddal ode mnie ten kielich”), zdrady Judasza i pojmania Chrystusa. ( Ew. wg. Marka 14, 32 – 47 )